BOŞLUK SANCILARI

Bir şeyler kaçıyor gibi algılıyoruz, yakalamamız gerektiğini,geç kalmış olmanın ezikliğini duyacağız diye korkularımız.Biz her yetiştiğimiz,her aldığımız, sahip olduğumuz şeylerde de ezik değil miyiz ?aslında.her unutmaya çalıştığımızda, yüzümüze ayna ışığı gibi vuran göz kamaştırıcı o mutsuzlukla yüz yüze kalmaz mıyız?Hep olana kadar, hep alana kadar değil mi ?tutkularımız.Sonra yine o boşluk,kahrolası boşluk

gezeğende bir biz kalmışız gibi, düşen son yıldız gibi, uçsuz bucaksız ormanlarda ölen son kalan çiçek gibi,azgın denizlerde çırpınan küçük bir balık gibi, coşkun ırmakların yataklarında tutunmaya çalışan çalılar gibi çaresiz hissetmez miyiz kendimizi?.Evet o boşluk… doldurulamayan, dışsal amaçlarla doldurduğumuzu sandığımız bir anda, yüzümüze tokat gibi patlayan , onunla yüzleşmekten hiç hoşlanmadığımız o kocaman delik.Her insan bu boşluğu, farklı şekilde doldurmaya çalışıyor…kimi severek, kimi sevmeyerek,kimi içerek,kimi mülk edinerek, kimi bilgi açlığıyla, ama o hep orada.Çoğumuz belki de hiç sorgulamadık, içimizdeki bu açmazı…kaçmaya çalışıyoruz, kaçabildiğimiz kadar.Yüzleşmekten korkuyoruz…Her yüzleşme çaresizlik kapıları açıyor kalbimize. Hislerimiz karşısında çaresiziz nede olsa. Duygularını yönettiğini ısrarla savunan insanlara dikkat edin,aslında bunu söylerlerken bile duygulara karşı çaresiz olduklarını açıklıyorlar,

insan ezildiği duygusu ile savaşa karar verir.Duygularımız o kadar eziyor ki bizi, ona savaş açıyoruz.Onu yok etmek istiyoruz,Tabi duygulara açılan savaş, sadece zaman kaybı…Üç gün kazandığını sanır , en çok beş gün, bilemedin bir ay… sonra ansızın çıkıp gelirler bir yerden hem de daha güçlü. ve her şey başa döner, çaresizliğe döner, boşuna geçmiştir uğraşlar boşuna geçmiştir mücadele.Göründüğümüz biz ile görünmeyen bizim savaşıdır bu…Duygu yapımızı gösteren bir alet icat etmiş olsalardı, kimse kendini görmek istemezdi…kıskançlıklarını, yalanlarını…derin acılarını… nefretlerini…. çıkar sevgilerini….hiç bir şeyini görmek istemezdi… Aynada kaşımıza gözümüze,yüzümüze bakarken kendimize kusur bulmaya çok meraklıyızdır, içimizdeki kusurları ,isteklerimizle kapatmaya çalışırız.İşte o kusurlar , boşluk olarak çıkarlar önümüze…yüreğimizi acıtırlar görmek istemediğimiz yönlerimizle..